اصرار این روزهای رسانه‌ها و فعالان مرتبط با جریان اصلاحات در بهره‌گیری از واژه «آشتی ملی» و حتی قلمداد کردن حضور پرشور و حماسی مردم ایران در روز 22بهمن به این عنوان را تنها و تنها می‌توان ظلم در حق نظامی دانست که طی سال‌های اخیر به دلیل برخی از عملکردهای افراطی این طیف از فعالان سیاسی، لطمات جبران‌ناپذیری را متحمل شده است.
بهره‌گیری از واژه آشتی ملی برای جوامعی معنا می‌یابد که دچار بحران‌های درون‌ساختاری و شکاف‌های عمیق سیاسی و قومی باشند ولی استفاده از آن برای بازگشت بخشی محدود از عناصر یک طیف سیاسی به قدرت، محلی از اعراب ندارد، چراکه فعالان این طیف سیاسی هیچ گاه از قدرت به دور نبوده و همین روزها که دم از آشتی ملی می‌زنند، قوه مجریه و بخش عمده‌ای از قوه مقننه را در اختیار دارند و اگر در برخی از عرصه‌ها نظیر مجلس نهم حضور گسترده نداشتند، تنها و تنها به علت اختلافات درونی خود آنها در زمینه تحریم و یا عدم تحریم بود که نهایتاً منجر به این شد که رئیس دولت اصلاحات با حضور در پای صندوق‌های رأی در یکی از روستاهای شهرستان دماوند به آن واکنش نشان دهد. اما در زمینه استفاده ابزاری از راهپیمایی دهها میلیونی مردم انقلابی ایران برای زمینه‌سازی بازگشت معدودی از عناصر این جریان سیاسی به عرصه قدرت نکاتی چند قابل ذکر است.
1 ـ آنچه باعث محرومیت برخی از عناصر این جریان برای کسب مقامات عالی و یا احیاناً برخی از محدودیت‌ها شده است، نقش مؤثر آنها در فتنه بعد از انتخابات 1388 ریاست جمهوری است، وگرنه قبل از آن هم در ارکان قدرت حضور داشتند و هیچ محدودیتی نیز برای تحرکات سیاسی نداشتند و دلیل بارز آن نیز تأیید صلاحیت افرادی نظیر میرحسین موسوی یا کروبی برای نامزدی ریاست جمهوری است و حتی موضوع حصر نیز به ایفای نقش آنها در هدایت آشوبگرانه ماه‌های بعد از انتخابات ارتباطی پیدا نمی‌کند چراکه سران فتنه تا بهمن سال 1389 آزادانه فعالیت داشتند اما زمانی که در راستای راهبرد بیگانگان تلاش برای ایجاد یک بحران داخلی در کشور نظیر بحران سوریه را داشتند آنگاه مبتنی بر مصالح نظام برای آنها محدودیت ایجاد شد.
2 ـ مطالبه اصلی نظام از محدود عوامل این طیف به رغم هزینه سنگینی که در جریان فتنه بر نظام تحمیل کرده بودند این بود که همانگونه که در جلسات خصوصی بر سلامت انتخابات تأکید داشته و تقلب را نفی می‌کردند، به صورت عیان و آشکار نیز برای مردم بیان کنند یا آنجا که در اجتماعات آنها شعار علیه نظام داده می‌شد (نظیر انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است) آنها با این تحرکات ساختارشکنانه مرزبندی کنند که هنوز هم این امر اتفاق نیفتاده است.
3 ـ حضور حماسی مردم در 9دی یا انتخابات سال 92 و همینطور حضور دهها میلیونی در مراسم راهپیمایی 22 بهمن امسال که جهانیان را متحیر کرد، نشان دهنده این است که به رغم لطماتی که نظام از این طیف متحمل شده، اما وحدت و انسجام ملی مخدوش نشده و حرکت انقلابی مردم مسیر روشن خود را طی می‌کند، چراکه اگر قرار بود کشور نیاز به آشتی ملی داشته باشد دیگر آن مشارکت حداکثری در انتخابات 92 یا این حضور ملی شکل نمی‌گرفت.
4ـ اگرچه اوج‌گیری بحث «آشتی ملی» این روزها و بعد از درگذشت آقای هاشمی رفسنجانی به این موضوع باز می‌گردد که بنا به اذعان برخی از فعالان این طیف، آنها حلقه وصل خود با نظام را از دست داده‌اند، اما واقعیت این است که هیچ گاه مسیر نظام برای آنها بسته نشده و به جز معدودی از آنها که دلیل آن هم ذکر شد هر گاه اراده داشتند، توانسته‌اند تعامل داشته باشند و نظام هم از ظرفیت آنها استفاده کرده است.
5 ـ بر این اساس همانگونه که ذکر شد طرح موضوع «آشتی ملی»، در شرایطی که در انتخابات اخیر ریاست جمهوری و مجلس عناصر این جریان با تمام قوت و قدرت حضور داشته‌اند و در شرایط کنونی نیز فراکسیونی قوی و تقریباً تمامی دولت را در اختیار دارند، معنایی جز این ندارد که با بهره‌گیری از آن چهره‌ای بحرانی از شرایط کنونی نظام ارائه دهند که البته منافع آن را دشمنان نظام می‌برند و با تکرار این واژه سعی دارند، تصویر متلاطم و در حال فروپاشی از نظام ارائه داده و البته دشمنان اصلی نظام نیز متأثر از آن بر فشارها و تحریم‌ها و تهدیدها بیفزایند.
6 ـ اما حضور حماسی و دهها میلیونی مردم ایران که نماد وحدت و انسجام ملی در کشور است، این فرصت را ایجاد می‌کند تا کسانی که طی سال‌های اخیر با «خود ملت‌‌پنداری» این همه هزینه را بر کشور تحمیل کرده‌اند، به خود آیند و با «اعتذار» در پیشگاه خداوند و ملت انقلابی ایران، بیش از این برای کشور هزینه‌سازی نکرده و بر طمع‌ورزی دشمنان علیه ملت ایران نیفزایند.
بهره‌گیری از واژه آشتی ملی برای جوامعی معنا می‌یابد که دچار بحران‌های درون‌ساختاری و شکاف‌های عمیق سیاسی و قومی باشند ولی استفاده از آن برای بازگشت بخشی محدود از عناصر یک طیف سیاسی به قدرت، محلی از اعراب ندارد، چراکه فعالان این طیف سیاسی هیچ گاه از قدرت به دور نبوده و همین روزها که دم از آشتی ملی می‌زنند، قوه مجریه و بخش عمده‌ای از قوه مقننه را در اختیار دارند و اگر در برخی از عرصه‌ها نظیر مجلس نهم حضور گسترده نداشتند، تنها و تنها به علت اختلافات درونی خود آنها در زمینه تحریم و یا عدم تحریم بود که نهایتاً منجر به این شد که رئیس دولت اصلاحات با حضور در پای صندوق‌های رأی در یکی از روستاهای شهرستان دماوند به آن واکنش نشان دهد. اما در زمینه استفاده ابزاری از راهپیمایی دهها میلیونی مردم انقلابی ایران برای زمینه‌سازی بازگشت معدودی از عناصر این جریان سیاسی به عرصه قدرت نکاتی چند قابل ذکر است.
1 ـ آنچه باعث محرومیت برخی از عناصر این جریان برای کسب مقامات عالی و یا احیاناً برخی از محدودیت‌ها شده است، نقش مؤثر آنها در فتنه بعد از انتخابات 1388 ریاست جمهوری است، وگرنه قبل از آن هم در ارکان قدرت حضور داشتند و هیچ محدودیتی نیز برای تحرکات سیاسی نداشتند و دلیل بارز آن نیز تأیید صلاحیت افرادی نظیر میرحسین موسوی یا کروبی برای نامزدی ریاست جمهوری است و حتی موضوع حصر نیز به ایفای نقش آنها در هدایت آشوبگرانه ماه‌های بعد از انتخابات ارتباطی پیدا نمی‌کند چراکه سران فتنه تا بهمن سال 1389 آزادانه فعالیت داشتند اما زمانی که در راستای راهبرد بیگانگان تلاش برای ایجاد یک بحران داخلی در کشور نظیر بحران سوریه را داشتند آنگاه مبتنی بر مصالح نظام برای آنها محدودیت ایجاد شد.
2 ـ مطالبه اصلی نظام از محدود عوامل این طیف به رغم هزینه سنگینی که در جریان فتنه بر نظام تحمیل کرده بودند این بود که همانگونه که در جلسات خصوصی بر سلامت انتخابات تأکید داشته و تقلب را نفی می‌کردند، به صورت عیان و آشکار نیز برای مردم بیان کنند یا آنجا که در اجتماعات آنها شعار علیه نظام داده می‌شد (نظیر انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است) آنها با این تحرکات ساختارشکنانه مرزبندی کنند که هنوز هم این امر اتفاق نیفتاده است.
3 ـ حضور حماسی مردم در 9دی یا انتخابات سال 92 و همینطور حضور دهها میلیونی در مراسم راهپیمایی 22 بهمن امسال که جهانیان را متحیر کرد، نشان دهنده این است که به رغم لطماتی که نظام از این طیف متحمل شده، اما وحدت و انسجام ملی مخدوش نشده و حرکت انقلابی مردم مسیر روشن خود را طی می‌کند، چراکه اگر قرار بود کشور نیاز به آشتی ملی داشته باشد دیگر آن مشارکت حداکثری در انتخابات 92 یا این حضور ملی شکل نمی‌گرفت.
4ـ اگرچه اوج‌گیری بحث «آشتی ملی» این روزها و بعد از درگذشت آقای هاشمی رفسنجانی به این موضوع باز می‌گردد که بنا به اذعان برخی از فعالان این طیف، آنها حلقه وصل خود با نظام را از دست داده‌اند، اما واقعیت این است که هیچ گاه مسیر نظام برای آنها بسته نشده و به جز معدودی از آنها که دلیل آن هم ذکر شد هر گاه اراده داشتند، توانسته‌اند تعامل داشته باشند و نظام هم از ظرفیت آنها استفاده کرده است.
5 ـ بر این اساس همانگونه که ذکر شد طرح موضوع «آشتی ملی»، در شرایطی که در انتخابات اخیر ریاست جمهوری و مجلس عناصر این جریان با تمام قوت و قدرت حضور داشته‌اند و در شرایط کنونی نیز فراکسیونی قوی و تقریباً تمامی دولت را در اختیار دارند، معنایی جز این ندارد که با بهره‌گیری از آن چهره‌ای بحرانی از شرایط کنونی نظام ارائه دهند که البته منافع آن را دشمنان نظام می‌برند و با تکرار این واژه سعی دارند، تصویر متلاطم و در حال فروپاشی از نظام ارائه داده و البته دشمنان اصلی نظام نیز متأثر از آن بر فشارها و تحریم‌ها و تهدیدها بیفزایند.
6 ـ اما حضور حماسی و دهها میلیونی مردم ایران که نماد وحدت و انسجام ملی در کشور است، این فرصت را ایجاد می‌کند تا کسانی که طی سال‌های اخیر با «خود ملت‌‌پنداری» این همه هزینه را بر کشور تحمیل کرده‌اند، به خود آیند و با «اعتذار» در پیشگاه خداوند و ملت انقلابی ایران، بیش از این برای کشور هزینه‌سازی نکرده و بر طمع‌ورزی دشمنان علیه ملت ایران نیفزایند.
جوان
جدیدترین اخبار
پربیننده ترین
