کد خبر: ۳۲۸۰۹۰
تاریخ انتشار: ۱۴ مهر ۱۳۹۹ - ۱۴:۱۰
در این وانفسای گرانی و کرونا و همه معضلات، شاید هیچ اتفاقی نمی‌توانست به اندازه این موفقیت ورزشی همه را در کنار هم خوشحال کند. اما پشت این شادی جمعی، تیمی بود که کمی فراتر از تصورات و انتظارها ظاهر شد و آرزوها را برآورده کرد.

«برد پرسپولیس مقابل النصر و صعود به فینال لیگ قهرمانان حال ایرانی‌ها را بهتر کرد. در این وانفسای گرانی و کرونا و همه معضلات، شاید هیچ اتفاقی نمی‌توانست به اندازه این موفقیت ورزشی همه را در کنار هم خوشحال کند. اما پشت این شادی جمعی، تیمی بود که کمی فراتر از تصورات و انتظارها ظاهر شد و آرزوها را برآورده کرد. در اینجا می‌خواهم به چند نکته از این مسیر و موفقیت اشاره کنم که شاید در هیاهوی جشن و تبریک‌ها کمتر به آنها توجه شده است.

1. صدور حکم محرومیت برای آل‌ کثیر اگرچه نتوانست مانع از پیروزی پرسپولیس شود اما همچنان هولناک است. نبودن آل‌ کثیر برای ۶ ماه آینده غیر قابل تحمل خواهد بود. از همان لحظه اول خبر صدور حکم هم می‌شد حس کرد که حکم چه اندازه غیر منصفانه و شتابزده صادر شده است. حالا هم راه مقابل پای پرسپولیس فقط شکایت به دادگاه ورزش (CAS) و بازگرداندن عیسی به میدان است. در این چند ساعت دلایل رد این محرومیت به وفور در فضای مجازی هم منتشر شده و کمتر کسی تردید دارد که نیتی پشت حرکت مهاجم قرمزها بوده باشد. هر چه هست بدون آل‌ کثیر پرسولیس بخشی از قدرت تهاجمی خود را از دست خواهد داد و کسی نمی‌داند چطور باید در لیگ ایران و فینال لیگ قهرمانان آسیا ظاهر شود. برای اعتراض و شکایت همین حالا هم دیر شده است. باید جنبید.

2. احتمالا خود حامد لک هم تصور نمی‌کرد که در پایان بازی‌های قطر به‌ عنوان یکی از قهرمانان تیم قرمزپوش به تهران برگردد. لک که به پرسپولیس آمد، با سابقه بداخلاقی‌هایش نگرانی‌های بسیاری ایجاد کرد اما به‌ نظر می‌رسد یحیی او را توجیه کرده باشد که اینجا دیگر زمین سفت است و نمی‌تواند حاشیه‌هایش را تکرار کند. حداقل صحبت‌ها در دوحه که کارساز بود و او با تمرکز کامل درون دروازه ایستاد. با کمترین گل خورده و با مهار تاریخ‌ساز لحظه آخر که برای پرسپولیس صدها هزار دلار می‌ارزید. حامد لک همینطوری پیش برود مدعی دروازه تیم ملی هم خواهد بود و پرسپولیسی‌ها دیگر یادی از بیرانوند نخواهند کرد.

3. خط دفاع پرسپولیس در قطر فوق‌العاده ظاهر شد. هماهنگی و آمادگی شجاع و کنعانی‌زادگان چنان بالا بود که در همه بازی‌ها کمترین صحنه‌ای را سراغ نداریم که مهاجمان حریف پشت آنها با گلر تک به تک شده باشند. خوردن تنها ۲ گل در طول مسابقات که هر دو از روی نقطه پنالتی بود، نشان می‌دهد که مدافعان پرسپولیس چه گارانتی بزرگی در یک سوم دفاعی ایجاد کرده بودند. برای این اتفاق از تلاش سیامک نعمتی و سعید آقایی نمی‌شود چشم‌پوشی کرد. اما اجازه بدهید بگویم سایه سیدجلال بر سر این دفاع را نمی‌توانم فراموش کنم. او به‌ عنوان یکی از اسطوره‌های باشگاه با طمانینه روی نیمکت نشست، هر وقت لازم بود به زمین آمد و چنان آرامش و اقتداری به تیم نشان داد که کمتر سراغ داشته‌ایم. شجاع و کنعانی‌زادگان حالا به تیم ملی هم دعوت شده‌اند؛ جایی که اسکوچیچ روی پورعلی‌گنجی، مجید حسینی و روزبه چشمی خط قرمز کشیده تا احتمالا آخر زمین را به زوج هماهنگ و روپای پرسپولیسی بسپرد.

4. بشار رسن که در بازی آخر استثنایی ظاهر شد و به‌ عنوان بهترین بازیکن مسابقه هم انتخاب شد، هدیه بزرگ برانکو به تیم یحیی است. پرسپولیسی‌ها حالا می‌فهمند که اصرار برانکو در زمان مربیگری و بعد یحیی در پایان فصل گذشته، برای نگه داشتن بشار چه دلیلی داشته است. او جواب اعتماد مربی و هواداران را داد و حالا یکی از نفرات الهام‌بخش تیم است. فانتزی‌باز بدون حاشیه که اگر نبود برای صعود به فینال هیچ شانسی نداشتیم. حالا می‌شود فهمید که مشتریان عربی‌اش با دیدن بازی چشم‌نواز او چه حرصی می‌خورند.

5. درباره آل‌ کثیر هر چه بگوییم تکراری است. او سریع‌تر از آن چه لازم بود خود را به تیم و به قلب هواداران تحمیل کرد. برعکس مسیری که ظاهرا آرمان رمضانی طی کرده. آل‌ کثیر در ۳ بازی که گل زد، به‌ عنوان یک مهاجم هدف گمشده پرسپولیس در تمام این سال‌ها بود. یک تمام‌کننده بی‌رحم. چیزی که نه علیپور بود و نه طارمی. اگرچه آنها ویژگی‌های متفاوت خود را داشتند. اگرچه قضاوت بر اساس چند بازی در مقایسه با حضور چند ساله علیپور و طارمی منصفانه نیست. اما آل‌ کثیر در شرایطی خود را به تیم رساند که همه زانوی غم بغل کرده بودیم که حالا چه‌ کسی توپ را توی گل خواهد کرد. و او با ضربات نهایی‌اش به تور و تیر امید را به دل همه برگرداند. حالا باید منتظر بخشیده شدنش باشیم. ما تازه او را پیدا کرده بودیم و طاقت نبودنش را نداریم.

6. و اجازه بدهید آخرین بخش این مطلب را اختصاص بدهم به مهدی عبدی جوان و بی‌ادعا. کسی حواسش نیست که اگر او نبود و با پرش دقیقه ۴۲ دروازه برد جونز را تسخیر نمی‌کرد، سرنوشت ما را به جاهای دیگری می‌برد. او اگرچه در ۹۰ دقیقه مهاجم تمام‌عیار و تأثیرگذاری نشان نداد اما همان کاری را کرد که باید. همان که از او انتظار داشتیم. مهدی عبدی قبلا هم یک گل‌ مهم زده بود و این بار هم پرسپولیس را به ساحل رساند. از یک مهاجم نیمکت‌نشین چه توقع بیشتری داریم؟ او ممکن است آینده پرسپولیس باشد. با آن قد و بالا می‌تواند سال‌ها آن جلو بخرامد. تا اینجا که یک فینال به ما هدیه کرده. او را باید تحسین کرد که نگذاشت غیبت عیسی بیچاره‌مان کند. ناز نفست پسر!»




















































































روزنامه همشهری
نام:
ایمیل:
* نظر: