بازخوانی مصاحبه‌ای تاریخی از ناصر حجازی در سال ۵۰؛ کاش می‌توانستم تیرک‌های دروازه‌ام را از طلا بسازم

به گزارش ملیت به نقل از خبرگزاری خبرآنلاین؛ دوم خرداد برای اهالی فوتبال یادآور روزی تلخ است. روزی که در آن ناصر حجازی دروازه بان افسانه ای تاریخ فوتبال ایران برای همیشه از بین دوست دارانش پر کشید و به آسمان ها رفت. حالا غم از دست دادن اسطوره استقلالی فوتبال ایران هشت ساله شده است.

به همین مناسبت بخش هایی از یکی از مصاحبه های تاریخی ناصر حجازی در سال ۱۳۵۰ را با نشریه کیهان ورزشی می خوانید. مصاحبه ای که حجازی در آن نه راجع به فوتبال،که درباره عشق و زندگی و مرگ صحبت کرد:

«به پوچی های زندگی می اندیشم، به تمام آن چیزهایی که نزد انسان های دیگر بعنوان میزان و الگوهای زندگی شناخته شده اند. اکنون نیک می‌دانم که این الگوها سراب هایی بیش نیستند و زندگی چیزی بجز تمام آن کاخ های بلند مرتبه آرزوهاست و آن گاه به تمام این پوچی ها لعنت می فرستم. من از پدرم ، از مادرم، از تمام معلمانم گله مندم که چرا از پوچی ها همه چیز می سازند و نمی دانند ثمره آن فنا شدن انسانی است که با تمام وجود به دنبال الگوهای ساخته شده آنها می رود و آنگاه به سراب بودن آنها پی می برد. چه بسا آدمیانی که تمام زندگی خود را در این راه از کف می دهند تا دریابند تمام آن چیزهایی را که به او آموخته اند بی پایه و دور از حقیقت بوده است. همراه این بدآموزی ها انسانی درمانده و پاک باخته را در دریای نومیدی ها تنها می گذارند. به من گفته بودند که عشق یک موهبت الهی است و هرگاه خداوند بخواهد به کسی محبت کند عشق را در قلب او جای می دهد. می گفتند؛ آن کس که به نور عشق زنده شود دلش، عمر جاودان می یابد و من به دنبال این چشمه آب زندگی تمام وجودم را در گرو آن گذاشتم و صمیمانه عشق ورزیدم. بیش از هفت سال طول کشید تا دانستم زندگی بر پایه ای غیر از آنچه دیگران گفته اند بنا شده است. 

دانستم که عشق، محبت و صداقت دیگر خریداری ندارد و حتی به پای الهه عشق هم باید پول نثار کرد، نه اشک. کاش می توانستم دیرک های دروازه ام را از طلا بسازم و بجای طناب آن شرابه های مرواریدنشان بیاویزم تا به همه ثابت کنم که سرگردانی در سراب رویاها نافرجام و شیرین ترین پاداش گمشده در این وادی بی مرز، مرگ است.»