شفافیت پیرامون رویکرد‌ها و وعده‌های انتخاباتی یکی از حقوق و وظایف نامزدهای ریاست جمهوری است، اما این بیانات به چه صورت باید باشد تا از شعارزدگی مصون بماند...
به گزارش ملیت به نقل از روزنامه جوان؛شفافیت پیرامون رویکرد‌ها و وعده‌های انتخاباتی یکی از حقوق و وظایف نامزدهای ریاست جمهوری است، اما این بیانات به چه صورت باید باشد تا از شعارزدگی مصون بماند؛ یا به بیانی دیگر باید‌ها و نباید‌های وعده‌های انتخاباتی چیست؟! باید ها: وعده‌های انتخاباتی باید یک برنامه جامع وکامل از نحوه مدیریت فضای کشور در قالبی صادقانه و واقع بینانه باشد. بخش اعظمی از مردم بر اساس همین برنامه‌ها و وعده‌های انتخاباتی تصمیم می‌گیرند. حال اگر این وعده‌ها به جای شفاف‌سازی و ترسیم برنامه‌ها به عاملی برای جنجال انتخاباتی یا کسب آرا بدل شود، بدون آنکه پشتوانه عقلانی و مدبرانه‌ای داشته باشد، در مردم نوعی حس پلوتیک و فریب خوردن را ایجاد می‌کند. این مسئله نه تن‌ها موجب ریزش آرای نامزد موردنظر خواهد شد بلکه بدبینی و انزوای مردم از مشارکت در فضای سیاسی کشور را نیز به دنبال خواهد داشت. وعده‌های انتخاباتی باید در دایره اختیارات دولت و قابل اجرا در شرایط کنونی باشد.
برخی برنامه‌ها مشروط به زمان و شرایط خاص هستند. شاید یک وعده انتخاباتی در شرایط فعلی، امکان تحقق نداشته باشد، اما در آینده دور دست یافتنی باشد، لذا بیان چنین وعده هایی برای جذب افکار عمومی تن‌ها نوعی بازی انتخاباتی است، اگرچه ممکن است در کوتاه مدت مغناطیسم جذب آرای عمومی گردد و نامزد مورد نظر راهی ساختمان پاستور شود، اما با گذشت اندک زمانی موج شدیدی از نارضایتی مردمی را موجب می‌شود، مانند آنچه در انتخابات دوره یازدهم رخ داد. نامزدهای ریاست جمهوری باید از دادن چنین وعده وعید هایی و همچنین تضمین مسائل فراملی و خارج از دایره اختیارات و توانایی‌های خود و دولت احتمالی‌اش بپرهیزند و در مسیر صداقت و شفافیت گام بردارند. همچنین وعده هایی که نامزدهای ریاست جمهوری می‌دهند باید در مسیر ایجاد و تقویت همبستگی به ویژه به نفع قشرهای ضعیف‌تر باشد؛ نه نفاق و دودستگی یا اشرافیت پروری.
نامزدی که سخنرانی و وعده‌های انتخاباتی‌اش رنگ و بوی ملتهب کننده داشته و در جامعه دو دستگی ایجاد کند یا منافع طبقه کم جمعیت مرفه را بر منافع طبقات پایین‌تر ارجح بداند نمی‌تواند گزینه اصلح انتخابات ریاست جمهوری در کشوری باشد که داعیه علویت و مهدویت دارد. در کنار این «باید» مهم پیرامون رسیدگی به محرومان در جامعه، یک «نباید» بزرگ نیز وجود دارد. نامزد ریاست جمهوری نباید برموج فقر و نیاز مردم سوار شود و از این حربه در راستای امیال سیاسی خود سوء استفاده کند، اما زمانی که به صندلی ریاست جمهوری رسید هر آنچه وعده داده بود به دست فراموشی بسپارد. پسندیده آن است که این وعده‌ها و برنامه‌ها پیوندی از رفع مشکلات مردم به ویژه محرومان و تقویت همبستگی و وفاق باشد نه تفرقه و نفاق!
رعایت باید‌ها و نباید‌های مذکور می‌تواند در ارتقای سطح کیفی انتخابات در کنار حضور حداکثری، حماسه‌ای باشکوه را خلق کند و مردم را با مشکلات، مسائل روز، دغدغه‌ها، وظایف رئیس‌جمهور آتی و... آشنا سازد.
برخی برنامه‌ها مشروط به زمان و شرایط خاص هستند. شاید یک وعده انتخاباتی در شرایط فعلی، امکان تحقق نداشته باشد، اما در آینده دور دست یافتنی باشد، لذا بیان چنین وعده هایی برای جذب افکار عمومی تن‌ها نوعی بازی انتخاباتی است، اگرچه ممکن است در کوتاه مدت مغناطیسم جذب آرای عمومی گردد و نامزد مورد نظر راهی ساختمان پاستور شود، اما با گذشت اندک زمانی موج شدیدی از نارضایتی مردمی را موجب می‌شود، مانند آنچه در انتخابات دوره یازدهم رخ داد. نامزدهای ریاست جمهوری باید از دادن چنین وعده وعید هایی و همچنین تضمین مسائل فراملی و خارج از دایره اختیارات و توانایی‌های خود و دولت احتمالی‌اش بپرهیزند و در مسیر صداقت و شفافیت گام بردارند. همچنین وعده هایی که نامزدهای ریاست جمهوری می‌دهند باید در مسیر ایجاد و تقویت همبستگی به ویژه به نفع قشرهای ضعیف‌تر باشد؛ نه نفاق و دودستگی یا اشرافیت پروری.
نامزدی که سخنرانی و وعده‌های انتخاباتی‌اش رنگ و بوی ملتهب کننده داشته و در جامعه دو دستگی ایجاد کند یا منافع طبقه کم جمعیت مرفه را بر منافع طبقات پایین‌تر ارجح بداند نمی‌تواند گزینه اصلح انتخابات ریاست جمهوری در کشوری باشد که داعیه علویت و مهدویت دارد. در کنار این «باید» مهم پیرامون رسیدگی به محرومان در جامعه، یک «نباید» بزرگ نیز وجود دارد. نامزد ریاست جمهوری نباید برموج فقر و نیاز مردم سوار شود و از این حربه در راستای امیال سیاسی خود سوء استفاده کند، اما زمانی که به صندلی ریاست جمهوری رسید هر آنچه وعده داده بود به دست فراموشی بسپارد. پسندیده آن است که این وعده‌ها و برنامه‌ها پیوندی از رفع مشکلات مردم به ویژه محرومان و تقویت همبستگی و وفاق باشد نه تفرقه و نفاق!
نبایدها: یکی از شروط اصلی در بیان برنامه‌ها و وعده ها، اخلاق مداری و دوری گزیدن از تخریب و تخطئه رقیب انتخاباتی است. چنانچه این اصل مهم اخلاقی نادیده گرفته شود برنامه‌های انتخاباتی نامزد‌ها را که باید با هدف آگاهی و هوشیاری مردم انجام شود، از کارکرد و هدف راستین خود دور می‌سازد. بیانات نامزدهای انتخاباتی نباید شبیه گلایه نامه باشد بلکه باید یک برنامه جامع، صحیح و دست‌یافتنی باشد. نداشتن یک انسجام و آینده پژوهی مقبول میان نامزدهای ریاست جمهوری و توسل به تخریب رقیب انتخاباتی، بدین معنی است که فرد مذکور کوچک‌ترین توانایی و شایستگی برای ورود به ساختمان پاستور را ندارد. اصل بر آن است که کاندیدا‌ها به جای انگشت گذاشتن بر نقاط ضعف سایر افراد و دولت‌ها بر نقاط قوت برنامه و ایدئولوژی مدیریتی خود متمرکز شوند، از پیش بینی بپرهیزند و انتخاب را برعهده قوه شعور اجتماعی بگذارند.
همچنین سخنان نامزد‌ها نباید آغشته به چاشنی دروغ، غلو و فریب شود. تجربه نشان داده است هوش عمومی جامعه به خوبی میان وعده‌های دروغین و وعده‌های حقیقی تفاوت می‌گذارد و مطالبه گر حقوق حقه خود خواهد بود، لذا دقت و مراقبت بیشتری از سوی نامزد‌ها در بیان برنامه‌ها و وعده‌های انتخاباتی‌شان، نیاز است.
جدیدترین اخبار
پربیننده ترین
