در باور این عده حتی اگر نصف این همه هزینه‌ای را که صرف شرکت در مسابقات ورزشی جهانی می‌شود به‌صورت نقدی به مردم کشورهای دیگر بدهیم و از آنها بخواهیم پرچم و سرود ملی ما را به خاطر بسپارند، بیشتر اثر دارد تا شرکت در مسابقات ورزشی جهانی.
عده‌ی دیگری که نظری مخالف با این مخالفان دارند، شرکت در رقابت‌های ورزشی بین‌المللی را از نان شب واجب‌تر می‌دانند و معتقدند دنیا و آخرت همه به این رقابت‌ها بستگی دارد. این گروه، شرکت در رقابت‌های ورزشی بین‌المللی را دارای مزیت‌های زیادی می‌دانند؛ از جمله:
1- مردم با تماشای این مسابقات، برای چند ساعت و چند روز هم که شده ماهواره نمی‌بینند و فقط شاید تعدادی از مسابقات را به دلایلی (که با توجه به عبور خانواده غیرقابل ذکر است) از ماهواره تماشا کنند.
2- ورزشکاران ما برای چند روز هم که شده، لذت فعالیت ورزشی در محوطه و ورزشگاه‌های استاندارد را می‌چشند و با حسرت از دنیا نمی‌روند.
3- رؤسای زحمتکش، خدوم، پرتلاش، دلسوز، شایسته و ... فدراسیون‌های مختلف برای چند روز هم که شده آب و هوایی عوض می‌کنند و با انرژی دوچندان، مجدداً سر کار حاضر می‌شوند.
4- مخابرات با برگزاری مسابقه‌های پیامکی مختلف باعث تقویت روحیه ملی و وحدت و یکپارچگی احاد مختلف ملت می‌شود.
5- به داوران خارجی این فرصت را می‌دهیم که با ضایع کردن حق و حقوق ورزشکاران ما، لذت جمله‌ی «اشتباهات داوری، جزئی از داوری است!» را بچشند.
6- هموطنان خارج از کشور حاضر در ورزشگاه‌ها به دلیل اینکه چهره‌شان از تلویزیون بارها و بارها به‌صورت صحنه‌ی آهسته پخش بشود و خانواده‌هایشان آنها را ببینند و بین مخاطبان توییتر و اینستاگرام مطرح بشوند، خود را مقید به حفظ ظاهر می‌دانند و این می‌تواند شروع اصلاح یک نفر باشد.
7- با کسب کم‌ترین مقام و شکست‌های متعدد، این پیام به مردم القا و منتقل می‌شود که این مسائل دنیوی و مسائلی از این دست اصلاً ارزش ندارد و پیروز واقعی کس دیگری است.
8- برای گزارشگران و برنامه‌سازان ورزشی اشتغال‌زایی می‌شود.
9- بخشی از مردم با حضور در صفحات ورزشکاران و داوران خارجی عشق و ارادت خود را به اقوام نزدیک آن فرد اعلام کرده و باعث رونق صنعت گردشگری ایران در آینده می‌شوند.
10- این مورد را شما بفرمایید...
رضا احسان پور/فردا
