اینترنتی که بودنش ممد حیات است!

به گزارش ملیت به نقل از عصر ایران، دیگر کسی تعجب نمی کند از زل زدن برخی ها به گوشی تلفن و به یکباره خندیدن!! یا در مهمانی ها جوانانی که گوشی به دست نه صحبت می کنند و نه اظهار نظری!! شاید الکساندر گراهام بل هم فکرش را نمی کرد که اختراعش تبدیل به رفیق گرمابه و گلستان عده ای شود یا جایگاهی در حد نان شب بیابد!! 

این روزها دیگر اینترنت هم از تلفن های همراه جدا نیست؛ برای همین اهمیتش هم از نوع خانگی کمتر نیست. تکنولوژی های جدید ارتباطی تلفن همراه که مجهز به اینترنت هم هستند همزمان با دنیا، اینجا در ایران هم فعال شده اند. با این حال صحبت با تلفن همراه هنوز گیر و گرفتاریهای خودش را دارد. 

قرار بود با اجرا رومینگ ملی، جمله ی نا امید کننده ی "مشترک مورد نظر در دسترس نمی باشد" دیگر شنیده نشود؛ موضوعی که هنوز عملی نشده است. از سویی حرف زدن هم دیگر به صرفه نیست! این روزها هزینه حرف زدن از هزینه لامپ های خانه هم بیشتر است و هر چه چانه گرمتری داشته باشید قبض های سوزان تری هم دریافت می کنید. می خواهد تلفن ثابت باشد یا همراه. 

قصه اینترنت اما سر دراز دارد. اینترنتی که بودنش حالا ممد حیاتست و نبودنش مخل ارتباطات!! این روزها اما نت منطقه ای شده؛ گاهی اینترنت اوضاعش خوب است اما کمی آنطرف تر دیگر "آنترنت" می شود! قطع و وصل گاهو بیگاه نت هم دیگر برای کاربران، مخصوصا فعالان شبکه های اجتماعی رمقی نگذاشته. تبلیغات اما در این حوزه پررنگ تر است. یکی غوره اینترنت جی پی اسش مویز نشده دم از g3 می زند آن یکی هنوز بحران 3g را از سر نگذرانده، داد و هوار g4 راه انداخته است. با این حال کام مردم هنوز شیرین نشده؛ اینترنت قطره ای و تحت فشار هنوز مزارع کاربران را آباد نکرده؛ هرچند آفت در این مزارع کم نیست! شرایط در نوع خانگی اش هم زیاد توفیری ندارد. adsl حالا به کتابی شبیه است که باید در کتابخانه باشد ولی کسی حال خواندنش را ندارد. چنبره مخابرات بر اینترنت خانگی حسابی حال پپ ها (pap) را جا آورده است (شرکت های ارائه دهنده اینترنت). همین باعث شده ارزیابی خدمات اینترنت خانگی یا وای فای چندان راحت نباشد.

 مسیر اینترنت به داخل کشور هم هر چند وقت یکبار و در هر دولت زیاد می شود ولی آنچه به مردم می رسد سیرابشان نمی کند. در این میان، شبکه ملی اطلاعات یا همان اینترنت امن ملی همچنان در کوچه پس کوچه های اداری نه خیلی خم، لنگ لنگان راهش را می رود. موضوعی که با گسترش نفوذ گوشی های هوشمند فقط لبخند را بر لبان اپراتورهای تلفن همراه نشانده است. تا با زل زدن بیشتر مردم به گوشیهایشان پول خوب درآورند و خدمات نه چندان خوب بدهند. گویی پیرمرد پریشان موی آلمانی (راوی نظریه نسبیت(، می دانست تکنولوژی چه بلایی سرمان می آورد، اما نگفت بابت این بلا چقدر باید پول بدهیم و مهمتر اینکه اگر تکنولوژی از تعاملات انسانی زیاد پیشی نگرفت، چه باید بکنیم!!